Van de zijlijn... Bergkamp is back

Van de zijlijn… Bergkamp is back…

Door: Cor Winkel


Een enkele keer kijk ik wel eens naar het programma “Andere Tijden Sport” van Tom Egberts. Dit keer was de hoofdrol weggelegd voor Dennis Bergkamp. Ik had vroeger meer aandacht voor andere spelers. Bergkamp kwam er altijd een beetje bekaaid af. Zeker na zijn Ajax-periode en zijn vertrek naar het buitenland. In die tijd werd er nog niet zoveel buitenlands voetbal op de buis vertoond. Gelukkig waren er natuurlijk wel de wedstrijden van het Nederlands elftal, waar hij zijn kunsten kon vertonen. Kunsten inderdaad. In het programma worden een paar momenten teruggehaald, die je nog steeds kippenvel bezorgen.


De meest belangrijke goal was natuurkijk het doelpunt tegen Argentinië op het WK van 1998. Frank de Boer zag Bergkamp de ruimte opzoeken. Opstomend op links vanaf de 16, gaf hij een lange pass over de volle breedte van het veld naar Dennis Bergkamp, die de bal aannam, zijn tegenstander dolde en vervolgens met zijn wreef beheerst scoorde.


Met een stiftje stijlvol scoren was het handelsmerk van Bergkamp. Op de vraag waarom hij dat zo vaak deed antwoordde hij dat daar de meeste ruimte was… Hoe simpel kan voetbal zijn. Je kunt er ook hele theorieën aan vastknopen. Je kunt ruimte zien als een gat tussen twee dingen. Bergkamp ziet de ruimte als een creatieve invulling. Als ik het goed heb, ziet de biograaf van Bergkamp, David Winner, nog andere verklaringen. Hij haalt de, in 1665 overleden, schilder Pieter Saenredam erbij, die kerkinterieurs schilderde, waarin de ruimte ook op een creatieve manier wordt gebruikt. “Winner” een mooie naam voor een biograaf van een voetballer.


De langste tijd heeft Bergkamp voor Arsenal gespeeld. Daar is hij zo’n beetje tot godheid verheven. Er staat voor het stadion zelfs een standbeeld van hem. Godheid door zijn speelwijze natuurlijk, maar ook door zijn persoonlijkheid, stijl en zijn mooie doelpunten natuurlijk. Het mooiste doelpunt, dat bij iedere Arsenalsupporter op het netvlies gegrift staat, is de wonderlijke pirouette-goal, het ultieme kunststukje tijdens de uitwedstrijd tegen Newcastle in 2002. Het is een beetje bizar voetbal te vergelijken met ballet maar dit kunstje komt in de buurt. Roedolf Noerejev zou er jaloers op zijn. De kenners weten wat ik bedoel. Anders even opzoeken bij Google. Niet voor niets de mooiste goal in de Premier League ooit…

Ik zei al dat voetbal een simpel spelletje is. Uit de ijshockey-wereld komt het gezegde: “het gaat er niet om waar de puck is, maar waar de puck zal zijn”. Blijkbaar hebben de sporten meer met elkaar gemeen, dan je zo op het eerste gezicht denkt. Het gaat er vooral om de ruimtes op het speelveld te vinden en creatief te benutten…